Wie een paard heeft, heeft meestal wel een keer te maken gehad met een blessure bij je trouwe vriend. Wat een ellende. Je baalt, want je wedstrijd kan niet doorgaan of je moet je les afzeggen. Je irriteert je aan het feit dat je viervoeter weer eens niet zuinig op zichzelf is geweest. Maar is die gedachten gang terecht?
Die vraag stel ik mijzelf geregeld. En waarom?? We willen allemaal dat onze trouwe vriend vooral paard kan zijn. Lekker buiten op de wei spelen, zo min mogelijk in een afgesloten stal en zo goed mogelijk aantreden als jij er bent.
Maar kan dit ook allemaal tegelijk? In veel gevallen zullen wij dit volmondig beantwoorden als eigenaar met JA.
Maar als we dan kritisch naar onszelf kijken, passen we toch erg veel toe om zo min mogelijk risico's te nemen. We willen dat het paard fit, gezond, happy is en tegelijk enorm presteert met het geen wat wij vragen.
Nuka is hier een mooi voorbeeld in. Deze pony liep volop in de sport. Dressuurwedstrijden bijna ieder weekend, buitenritten, boscrosjes overal was ze voor in. Helemaal happy als ze maar mocht werken. Tot die dag dat ze enorm kreupel het land af kwam.
Na een scan bleek ze een scheur te hebben in haar buigpees, waardoor direct bekend wordt, sport wordt nooit meer haalbaar. Wel kijken we na enig recreatief herstel. Met de kanttekening prp in laten spuiten. Box rust en aan de hand stappen. Laat deze pony nu net niet beschikken over totale rust is prima. Dit betekend oorlog.
De eerste dag waren we goed gemutst. We doen ons best. Echter werd binnen 24 uur al helder, dit gaat hem niet worden. Oké, ze mag buiten, kleine paddock niet rennen. Whahahaha die pony lacht ons nog net niet uit. Ze haalt zelf de draadjes er wel uit en loopt dus met deze inspanning buiten bij de rest.
De rust keert weer terug. De pony is zonder werk niet blij, maar wel oké met het buiten zijn in de wei bij haar vrienden. Bij de 1e controle blijkt dan ook nog eens dat het niet verergerd is. Wat een geluk. Of toch niet??
In het kader van blessure leed en paardenleven kies ik in haar situatie heel bewust voor een gelukkig leven binnen de mogelijkheden. Of het goed genoeg is voor het been, dat gaan we februari zien, maar weet wel dat ik een happy paard zonder enorme stress heb staan, die blijer is tijdens revalidatie dan wat in eerste instantie de planning was.
Conclusie van mijn gedachte is dat je het nooit 100pct voor een ieder goed kunt doen. Maar met het belang van het welzijn zowel fysiek als mentaal van het paard niet uit het oog verliezen, kunnen we onszelf soms best even opzij zetten en ons paard wel paard laten zijn.
Lieve groet Jill
* mijn huidige voorbeeld is in samenspraak met specialisten tot stand gekomen in het belang van Nuka. Dit zullen wij ten alle tijde blijven borgen.